Fiskur á diskinn minn.

Jæja. Var búinn að sækja vænt ýsuflak - frosið - úr frystihólfinu. Setti það í vatn ofan í pott sem ég lagði á eldavélina til að leyfa því að þiðna. Hugsaði mér gott til glóðarinnar að geta eldað fisk handa okkur Loðmundi (Vel á minnst, ef einnhver sér Skrögg, þá er alveg kominn tími á að koma aftur heim). Skokka niður með þvott í vélina. Skrepp út í búð eftir karöflum með fiskinum. Ákveð þegar ég kem aftur að nota tíman og moka snjó af stéttinni. Mæti Loðmundi úti og hleypi honum inn. Moka snjó. Geng ánægður aftur inn eftir vel unnið verk. Lít á tóman pottinn á eldavélinni...
Bíðum nú við. Eitthvað er ekki eins og það á að vera.
Lít inní stofu og sér það hálfétið fiskflakið á gólfinu og ferfættur sökudólgur sleikjandi út um. Fiskurinn endar í ruslinu og kötturinn út í kuldanum. Fuss og svei. Og ég sem hafði auk þess keypt handa honum kisumat, blautmat eins og honum þykir svo góður.

Er samt byrjaður að vorkenna ögn greyinu. Hann gerði sér náttúrulega ekkert grein fyrir því að ef hann hefði beðið ögn, þá hefðum við báðir fengið soðinn fisk og hann blautmat að auki. Spurning að hleypa honum aftur inn bráðlega.

Árshátíð

Fór á árshátíð Baggalúts í fylgd með góðu fólki og hitti þar enn fleira skemmtilegt fólk.

Maturinn var fínn, skemmtiatriðin voru einstök, kakóið var frábært og félagsskapurinn var til fyrirmyndar.

Þó að ég hefði kannski ekki verið eins duglegur og flestir aðrir við að blanda geði og taka þátt í gleðinni, hefði jafnvel verið frekar þögull á köflum, þá þrátt fyrir áhyggjur sumra um hið gagnstæða, þá skemmti ég mér dá vel. Var að vísu eitthvað þreyttur og orkulaus eftir vikuna, og eitthvað með hugann við það að ég þyrfti helst að geta komið ýmsu í verk daginn eftir og mætti því hvorki verða of ölvaður né vera of lengi að.

Ekki kom ég svo neitt miklu í verk daginn eftir, en það má að sjálfsögðu skrifa á minn eiginn reikning. Ég hélt mig nefnilega ekki við upphaflegu áætlun mína um að vera kannski til ellefu, í mesta lagi til tólf og ekki drekka neitt.

Annars er merkilegt hvað það var skrítin tilfinning þegar mér var tjáð áhyggjur af því hvort mér væri nokkuð að leiðast. Á sama augnablikinu upplifði maður bæði góða og slæma tilfinningu. Manni hlýnaði um hjartarætur af að hugsa út í að viðkomandi þætti nógu vænt um mann til að hafa þessslags áhyggjur en á sama tíma fékk maður samviskubit og leið ögn illa yfir því að vera kannski að skemma skemmtun viðkomandi með því að vera valdur að óþarfa áhyggjum.