Kisulingar - lifandi og teiknimynda.

Fyrst þegar ég var að taka upp á því að hleypa kisulingunum út var ég að hafa smá áhyggjur af því hvernig þeim ætti eftir að ganga af vinna sér inn viðurkenningu í samfélagi hverfiskattanna. Hvort þeir yrðu jafnvel lagðir í einelti af stóru grimmu útigangsköttunum. Ekki minnkuðu áhyggjur mínar þegar Loðmundur særðist í átökum.
    Því var það vist ánægjuefni og gerði mig smá stoltan það sem ég sá um daginn. Ég var á leið í skóla þegar ég tek eftir Loðmundi eitthvað að skottast á stéttinni. Er ég labba nær tek ég betur eftir því að hann horfir stíft upp á garðhliðið í næsta garð og verður því litið upp. Þar situr stór, bröndótt kattarhlussa og er eitthvað að tjá sig við Loðmund. Tekur Loðmundur þá á rás og stekkur upp í átt að kvikindinu sem hrekkur við og leggur á flótta. Ótrauður heldur Loðmundur á eftir honum, rekur á eftir honum í gegnum allan næsta garð og yfir næsta grindverk. Eftir stendur stoltur kisupabbi, fullviss um að kisulingarnir sínir séu sko greinilega að plumma sig í þjóðfélagi katta.
    Verst hvað þeir skuli vera tregir við að læra að varðandi útivist þeirra þá gildir sú regla að einu sinni á dag fara þeir út, saman. Og einu sinni á dag fá þeir að koma aftur inn, saman. Þegar ég ákveð að þeir eigi að fara. Kannski það sé vegna þess hve linur ég er við að framfylgja þeirri reglu. Gæti það nokkuð verið? Hmmm.....
    Úr því að minnst er á kisulinga, þá rakst ég á æðisleg teiknimyndakisurassgöt. Hér koma nokkur dæmi:

Þetta er fyndið, en þetta er nokkuð sick.
Hahahaha...
Hmm... Heimspekilegt.
Bwhaahahahahahaha....
Æ, æ. Óheppnir.